Yaşadığımız bu yalan dünyada insanoğlunun söz vermesinin çok önemli olduğuna değinilir. Yani söz verdiğin bir şeyi her ne pahasına olursa olsun yerine getireceksin… Bazıları birinin gönlünü hoş tutmak için o ana ilişkin söz verir. Maksadı durumu kurtarmak ve oradan sıkıntısız bir şekilde ayrılmaktır. Ama unuttuğu bir şey var verdiği sözü tutması lazım. Söz ağızdan çıkmıştır. Sözünü yemek asla telafisi mümkün olmayan bir iştir. İş olsun diye söz vermek marifet değildir… Bugün bu konuya nereden geldik? Malumunuz vapsattaki ‘’durum’’ lara eş dost güzel sözler atıyor. Kimisi de kıssadan hisse yazıları paylaşıyor. Bugünde değerli kardeşimiz Polis Başmüfettişi Uğur Öztürk’ün yazısı çok hoşuma gitti ve hem paylaşmak hem de iki çift laf etmek istedim. Yazı aynen şöyle… ‘’kral, dondurucu bir kış mevsiminde gecenin soğuğunda nöbet tutan bir muhafıza sordu. ‘’Üşümüyor musun?’’ Muhafız ‘’ ben alışığım kralım’’ dedi. Kral, ‘’olsun sana sıcak tutacak elbise getirmelerini emredeceğim ‘’ dedi ve gitti.  Ancak bir süre sonra emri vermeyi unuttu. Ertesi gün duvarın yanında donmuş cesedini buldular. Ama muhafız duvara bir şeyler karalamıştı.  Duvarda şunlar yazıyordu. ‘’Kralım soğuğa alışkındım, fakat senin sıcak elbise vaadin beni öldürdü.’’ Türlü vaatlerle insanları bekleterek bir umuda bağlayarak kesinlikle imtihan etmeyin. Çünkü insan bekletildikçe, değişir. Beklettiğiniz kişi hakkınızda telafisi imkansız olumsuz düşüncelere girer. Önce umudu öldürürsünüz, Ardından sevgi, saygı, ve güven ölür. Dostluk ölür. Muhabbet ölür..’’ Bu kıssadan hisse yazı benim çok hoşuma gitti. Bi de ben yazayım insanoğluna hatırlatmada bulunayım dedim. Olur ya belki birileri. Başkalarına verdikleri sözü unutmuş olabilirler…